W chwilach takich jak dziś', gdy niebo jest szarą kopulą, a zewsząd otaczają problemy i troski, sięgam po wiersze Witolda Zembrowskiego, zwłaszcza te, w których słowem maluje swojskie krajobrazy. Jest to jeden z nurtów jego wszechstronnej poezji-dla mnie bardzo ważny.

Wystarczy zamknąć oczy, by znaleźć się w "czarodziejskiej krainie", ujrzeć krajobrazy z lat dziecięcych, utrwalone przez chłonną, wrażliwą pamięć młodzieńczą. Poetyckie obrazy są bardzo plastyczne. Niezwykle wymowne przez swoją prostotę i trafne epitety, porównania, metafory sprawiają, że przyroda jest jak żywa. Jak człowiek, "ciepły, letni wieczór objął promieniami zachodzącego słońca .... wyciszony staw" ("Staw wspomnień").

Poeta uczy patrzeć. Maluje słowami to, czego inni nie dostrzegają lub nie mają na to czasu w natłoku codziennych spraw i zajęć. Zdaje się do nas wołać: "Patrz tak, abyś wi-dział". Abyś' widział "śpiewające lasy rankiem zatopione w warkoczach mgły", "niebo pierzami okryte", "liche, piaszczyste bruzdy kartofli", "tańczące obłoki i pląsające dusze na słonecznym niebie .... odwrócone przez wodną falę".

Wiersze Witolda Zembrowskiego pachną słońcem, świeżo skoszoną trawą, zaoraną ziemią, kurzem wiejskiej drogi w upalne południe, wilgocią szuwarów. Przyroda jest piękna, majestatyczna, potężna. Ma wpływ na człowieka. Natura jak matka pociesza. W chwilach trudnych rzut oka na "białe kwiaty, pod którymi zielone kropelki są liśćmi, co nakarmią soczyste owoce" zmienia cierpienie w "łzy nadziei" ("Białe kwiaty"). "Spokojna natura swoim majestatem kołysze nasze wspomnienia ... aby zatopić gorzkie urazy ... i zatrzymać płatki szczęścia" ("Staw wspomnień"). Kontakt z naturą wycisza, przywraca równowagę wewnętrzną. Słowa "otulasz się ciszą nad brzegiem wybranej rzeki, uwolniony od śródmiejskich korków, drogowego reżimu" są drogowskazem dla człowieka przełomu XX / XXI w pełnego sprzeczności, rozedrganego ("Lato"). Wiersz "Wiosna" napawa optymizmem, daje wiarę w porządek świata i w siłę nadziei: "Gdy smutek otoczy Twoją twarz, Nie wylewaj żalu na wiosenne słońce, bo dziękują mu oziminy śmiejąc się zielonymi oczyma. Uwierz w promyk nadziei". Z wiersza "Wiewiórka" emanuje ciepło uczuć wywołane przez kontrastowe zestawienie obrazu zimowego parku, oszronionych drzew z ognikiem, jakim jest ruda wiewiórka i promyk słońca biegnący jej śladem.

Wielu utworom naszego autora towarzyszy nuta filozoficzna, omawianym tutaj również. Wiersz "Ogrody" to poetycki opis małego ogródka w przedwieczornej porze, który zdaje się być Rajem ("przedwieczorny cień, delikatny powiew powietrza nasyconego świeżym zapachem floksów uśmiechniętych"). Temat nieobcy, aż cisną się na usta słowa Jonsza Kofty: "Pamiętajcie o ogrodach, przecież stamtąd przyszliście..." Autor wysyła ten wiersz w Kosmos, "gdyż tam także muszą być takie ogrody.... "Afirmacja świata? Wiara w coś więcej? Na pewno. Poeta chciałby, aby Raj, do którego wszyscy zmierzamy, wyglądał jak jego mały ogródek tu, na Ziemi. Myślę, że przekonałam do czytania tych prostych, ale jakże urokliwych i ciepłych wierszy, dających spokój, pogodę ducha. Warto czasem oderwać się od problemów świata i poezji niepokoju, by odnaleźć się na nowo, poczuć nasz związek z naturą ,prosty i jednoznaczny : Jesteśmy nierozerwalną częścią przyrody i "odnawiamy się", czerpiąc z niej siły. Poezja Witolda Zembrowskiego pomaga odkryć tę prawdę.

Strona: | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |