Świat. Pojęcie bardzo względne, dla niektórych wręcz zagadkowe. Każdy interpretuje go na swój własny, zupełnie indywidualny, sposób. Nie podejmuję się tu opisania spraw istotnych dla wszystkich, ponieważ nikt nie dał mi prawa wypowiadania się w imieniu ludzi żyjących na całym świecie. Po prostu przedstawię swój własny świat, świat, który zbudowałam mocą kopromisów, własnych fascynacji, wyrzeczeń i poświęceń. Świat, który powstał w mojej duszy, duszy, która w ostatnim czasie przeszła ogromną metamorfozę, przemianę prowokującą mnie do dalszych przemyśleń i refleksji.

Ktoś może powiedzieć, że ja nie powinnam wypowiadać się na temat świata, ponieważ jeszcze go nie poznałam. Może ma rację. Jednak jestem zdania, że każdy posiada swój, odrębny od innych, świat. Świat, który dla niego jest najważniejszy i tylko to się Uczy. Inni mogą go nie akceptować, mogą się z niego śmiać, ale to i tak niczego nie zmienia. I to jest istotne. Jeśli już posiadać swój świat, to niech będzie on stabilny i mocny, ale jednocześnie otwarty na jakąkolwiek pomoc czy akceptację innych. Jednak zawsze jest miło, patrząc na to, że ktoś pragnie być z nami, pragnie stać się częścią naszego świata i pragnie w jakiś sposób go zaakceptować jako swój własny, również niepowtarzalny. Każdy świat łączą wartości, które go tworzą.To przede wszystkim to, co kochamy, na czym nam zależy. Tb to, dla czego bylibyśmy zdolni poświęcić własne życie, oddać wszystko, co mamy najcenniejsze. Świat to również otoczenie, w którym musimy żyć, ponieważ zazwyczaj nie mamy innego wyboru. Jednak do wszystkiego trzeba podejść optymistycznie i trzeba wierzyć w to, że otoczenie, w którym dane jest nam żyć możemy zmienić, możemy stworzyć je takim, aby nas zachwycało, aby życie w nim nie było niekończącą się męką czy brutalną rzeczywistością dnia codziennego. Tb już zależy od każdego z osobna. Tb zależy od indywidualnego trudu, który niektórzy poświęcają, w celu osiągnięcia ziemskiej doskonałości.
Mój świat to życie codzienne, to szkoła, edukacja, czy obecnie wakacje. Jednak to jest świat zewnętrzny, ten, którego nie tworzę sama, ponieważ za mnie tworzą go inni. Tb świat nie zmieniający się, pozostający ciągle w tej samej teraźniejszej ciągłości. Jego monotonnie przysłania mi rodzina, przyjaciele,ludzie, których cenię, lubię i kocham. Ci, dzięki którym jestem taka, jak teraz i którzy doradzili mi, jak żyć i nie umrzeć, jak kochać i być kochaną, jak cierpieć i jak na nowo w swojej duszy się odradzać.

Zupełnie odrębnym od tego jest świat, który stworzyłam sobie sama lub z pomocą osób trzecich, jednak nielicznych. To świat, do którego wstęp ma niewielu ludzi. Jest, może trochę wyidealizowanym, obrazem radości i smutku, szczęścia i cierpienia, światem przyjaźni, miłości i wielu innych wspaniałych uczuć. Uczuć, które powoli mnie kształtują, dzięki którym przynajmniej wydaje mi się, że staję się osobą coraz bardziej odpowiedzialną i dorosłą. Pod wpływem ich działań kocham i jestem kochana, a to jest największe szczęście, jakie kiedykolwiek mogło mnie spotkać.
Jeszcze niedawno nie doceniałam tego, co dzień po dniu niosła mi ówczesna teraźniejszość. Chciałam się jej całkowicie podporządkować i zrobić wszystko, by to ona mnie zaakceptowała. Teraz wiem już, że to było tylko złudzenie. Wiem to dzięki komuś bardzo mi bliskiemu. Komuś, kto wytłumaczył mi, jak kilkuletniemu dziecku, że trzeba zawsze iść naprzód, zawsze z tymi, których kochamy. Ten ktoś wypełnił pustkę w moim sercu, pustkę dotąd pogłębiającą się i narastającą jednocześnie, taką, która nie pozwalała mi żyć. W takiej chwili mogłam krzyczeć z radości, chciałam, żeby usłyszał mnie cały świat, ponieważ ja byłam szczęśliwa i czyjeś serce obok mnie również biło ze szczęścia. Dał mi wiele. Dzięki niemu zrozumiałam, że są jeszcze rzeczy, wspaniałe rzeczy, na które warto czekać i, że są osoby, którym na nas zależy. Zrozumiałam też, iż nie warto żyć przeszłością, ponieważ czasami jest ona nazbyt bolesna dla nas, jako ludzi. Czasem sami nie wiemy, czego chcemy od życia, na co wiecznie czekamy. To wielki błąd, który popełniają ludzie sławni i niesławni, dobrzy i źli, nasi przyjaciele i wrogowie. Dziś wiem, że gwiazdy świecą tylko dla nas, dla tych, którym w końcu wydaje się, że życie jest piękne, że można żyć nie oczekując niczego wzamian.

Wielu ludzi nie potrafi zaklimatyzować się w otaczającym ich środowisku. Ja im współczuję, bo tylko tyle mogę. Cieszę się, że mam przyjaciół, do których zawsze mogę się zwrócić i rodzinę, na którą zawsze mogę liczyć. Jestem szczęśliwa, ponieważ, z pomocą innych lub bez niej, potrafiłam najpierw zmienić, a później pokochać ten cały MOJ świat. Potrafiłam odstawić to, co nieistotne, zauważyć to, co było dane mi do zauważenia i żyć tym, czym żyją ludzie przeze mnie kochani.

Wydaje mi się, że świat, który przedstawiłam jest inny, ale nie jakiś nadzwyczajny. Jestem dumna z tego, że mogę o nim pisać, że mogę się nim pochwalić. Może dla innych stanie się on zwykłym łącznikiem między prostą rzeczywistością, a ich własnym życiem, może go nawet nie zauważą. To normalne. Życzę wszystkim, żeby posiadali odpowiednik tego, co dla mnie jest ważne, i co dla nich byłoby istotne. Taki mały, własny świat szczęścia, miłości i przyjaźni.

Justyna Góźdź
III kl.L.O. w Sokołowie Pódl.