Clenie do pamiętaniu

Gromadka małych dzieci
zadziornych i energicznych
jedno z boku
drugie z tylu
szarpie zastany świat,
najczęstsze wspomnienia
najstarszych ludzi
którzy jak cienie cieni
nikogo już nie widzą
niczego już nie planują
dlaczego samotni
w pustym pokoju
są dręczeni przez
cienie młodości
szare, nieostre
brzydkie, okropne
bez oczu, ust
serca, jakaż to
niewdzięczność dzieci
najdroższych, zawsze
zajętych, zawsze
daleko, nigdy nie
mających czasu.
Ich cienie będą
takie same, my
naszą rozpacz
jeszcze zakończymy
radosnym wezwaniem
do nowego życia,
jeszcze będziemy
żywi, młodzi
a nasze cienie
będą kolorowe
realne, myśli
złote, jak kwiaty
na łące, takich chociaż
nas pamiętajcie.

Otwarte drzwi

Miałam własny
mały świat
wiedziałam co wolno
mi robić, a czego
nie powinnam
dopóki
nie otworzyłeś
tajemniczych drzwi
na bezkresy i przestworza
serca uległego
na pokusę wędrówki
w księżycową noc
z ciężkim brzemieniem
tęsknoty, chęci
złapania gwiazdy
znającej drogę
do Ciebie.
Choćby na niej
stało cztery bramy
przeniknę, przefrunę
nie zmrużę oczu
ani zblednę
kiedy ujrzę
Cię znowu
w otwartych
drzwiach
mojego domu.