Istnieją trzy wymiary świata. Wymiary, które wpływają na nasze życie, które stają się jego częścią i które powoli je zmieniają. Dzięki tym zmianom coś jest, czegoś nie ma, coś się staje, a co innego odchodzi. Filozofia życia to nie tylko melancholijne książkowe rozgrywki. To brutalność i cierpliwość, to spokój i zrozumienie, to wiara, nadzieja i miłość. Kiedy coś jest ważne? Kiedy wszystko, co najważniejsze już nie istnieje. Kiedy zaciera się granica między poznaniem, a poznawaniem. Kiedy dochodzi do wzajemnej konfrontacji uczuć, obowiązków, wartości i honoru. Kiedy rzeczą jasną staje się fakt interpretacji, kiedy możliwa jest wzajemna tolerancja.

Dla mnie osobiście przeszłość, teraźniejszość i przyszłość to wielkie moje zdumienie, wielka ciekawość, wielkie zafascynowanie, wielkie tworzenie mojego życia. Tworzenie przez Kogoś zaplanowane, przez Kogoś analizowane i dopilnowane. Jednocześnie stają się one moją indywidualną ucieczką od tego, co nieprzyjemne i mało istotne. Dzięki temu, że tworzą moją codzienność są czymś dla mnie wyjątkowym. Nie wybieram tego, co jest dla mnie najważniejsze, ponieważ i tak kiedyś wszystko stanie się jednością, która obecnie tylko z mojego punktu widzenia jest kolorowa i niespójna. Wierzę, że stanę kiedyś w zaświatach i ocenię to, jak żyłam. Oceni to Ktoś, komu będzie dane oceniać, oceni to Ktoś w tej chwili dla mnie nieosiągalny. Zauważyłam to zupełnie niedawno. W tamtej chwili uświadomiłam sobie, że żałuję bardzo niewielu rzeczy, których jednak nie chciałabym zmieniać. Wszystkie dotychczasowe wydarzenia, niezależnie od tego, czy negatywne, czy pozytywne, były wcześniej zaplanowane, były częścią mojego przeznaczenia, były potrzebne.
Jak już powszechnie wiadomo nieodłącznym fragmentem trzech wymiarów- wymiaru wczorajszego, dzisiejszego i jutrzejszego, jest strata i odejście. Odejście, które może przybrać charakter ponadczasowy i nieugięty, odejście, które rani, stając się przez to czymś innym, oryginalnym. Czymś, o czym zawsze się pamięta... Czymś w wyniku czego określony kawałek naszego życia rozpada się. Rozpadają się wierne ideały i skryte marzenia. Rozpada się nasza rzeczywistość, ponieważ brakuje jednej części układanki. Przysłowiowy zespół jest już niekompletny. Odchodzą w dal skrupuły, odchodzi wszelka znajomość całości jako konkretu. Odchodzi świat rzeczywisty, wraca przeszły. I znów analizuje się wydarzenie po wydarzeniu, gest po geście, znikome oznaki życia. Interpretuje się wszystkie niedokończone zdania, niewypowiedziane słowa. Chęć oddania życia za sekundę realnych wspomnień teraz ma władzę nad wszystkim, ponieważ teraz granica między życiem i śmiercią już nie istnieje.

Wierzę, że istnieje inny, wspaniały świat. Świat dobroci i radości. Świat,ktory patrzy na nas oczyma wielu pokoleń, wielu wydarzeń. Wierzę, że kiedyś i ja spotkam własne wspomnienia. Wierzę, że dane nam jest dołączyć do ludzi przez nas kochanych, tych, którzy już odeszli... Tych, którzy może nie mięli odejść, tych, którzy nie chcieli odchodzić...Tych, którzy krzyczeli każdy po swojemu: " NIE ŻYJĘ DLA ŚWIATA. TO ON ŻYJE DLA MNIE". Ludzie przychodzą i odchodzą. Są przeszłością i przyszłością. Wzrastają i kształtują się, dla siebie i innych stają się wszystkim, by nigdy nie stać się niczym. Niektórych "kocham nie tylko za to, kim są, ale i za to, kim ja jestem, gdy jestem z nimi. Kocham ich nie tylko za to, kim się stali, ale i za to, kim ja się stałam dzięki nim. Kocham ich, bo więcej zdziałali niż jakikolwiek dekalog, aby uczynić mnie człowiekiem, więcej niż jakakolwiek wiara, aby mnie uszczęśliwić. Zrobili to bez dotyku, bez słowa, bez skinienia. Zrobili to, bowiem byli sobą". Niestety niektórzy już odeszli. Mam jednak nadzieję, że zawsze są z nami na Ziemi. Są obecni w naszych sercach i pamięci. Są, ponieważ zawsze byli. I wierzę, że kiedyś ich spotkam. Może w dalekiej przyszłości, może w zupełnie innym wymiarze, pewnie w innym świecie. Nie wiem, gdzie to będzie. Wiem jednak, że stanę z nimi twarzą w twarz i powiem jak gdyby nigdy nic: " Człowiek jest tajemnicą. Z tajemnicy przybywa i w tajemnicę odchodzi" (Maria Dąbrowska). Wszyscy będą szczęśliwi, bowiem wszystko, co ziemskie i przemijające nie będzie nas już dotyczyło. Stanie się czymś nieważnym, czymś zupełnie nieistotnym, czymś, czego już nie będzie.