Rodząc się, każdy z nas jest jakby czysta kartą, w miarę upływu lat pisze na niej czas historię naszego życia.
Człowiek-jak to słusznie określa poeta to-"żywa rzeźba"-ciosana przez innych ludzi. Tak jak ona jest pierwotnie bezkształtną masą, która dopiero ustawicznie drążona , gładzona przez pozytywne zjawiska, czy też chłostana, rozbijana przez zło, staje się wypaczeniem pierwowzoru do jakiego dążył w swym zamyśle artysta. Ten zaś stara się z całych sił,aby dzieło jego spełniało ostre wymagania stawiane prze z innych. Wiemy przecież, że te nie są ani łatwe, ani proste.Wymagają od niego zachowania pewnych skomplikowanych kryteriów, narzuconych i wypracowanych wcześniej przez niezliczonych rzeźbiarzy ludzkości. Bowiem dzieło jego będzie poddane wnikliwej analizie, a każdy popełniony błąd, czy nawet niewielka, niezauważalna gołym okiem deformacja będzie brana pod lupę przez surowych sędziów. Czasami wydaje się, że już osiągnęliśmy doskonałość , ideał do którego tak mozolnie i wytrwale dążyliśmy. Okazuje się, że jednak nie. Gdzieś po drodze coś zgubiliśmy. Mimo, iż zachowane zostały wszelkie reguły i nakazy, jakie mogły być tylko w tym przypadku zastosowane. Co się stało?- zapytujemy samych siebie. Gdzie powstał defekt? Cóż, czasami okazuje się, że materiał, z którego próbowaliśmy tworzyć nie był zbyt trwały, odporny na zmiany aury. Z upływem czasu odkształcił się, zmieniając piękno w brzydotę. Osiągamy w końcu próg, barierę marzeń, którą przekraczamy uważając, że nic lub nikt nie zdoła, nie będzie potrafił zniszczyć dzieła naszego życia - stwardniałego, okrzepłego na granit czy też spiż. Okazuje się ostatecznie, że stara, znana powszechnie prawda- nic nie jest na tyle trwałe , by mogło oprzeć się upływającemu czasowi, który potrzebuje tylko odpowiedniej siły, działającej odpowiednio długo, aby degeneracja postąpiła do końca. Wraz z wiekiem każdy z nas nabiera wiedzy i doświadczenia będącego zbiorowiskiem informacji, bardziej lub mniej przydatnych.
Kropla do kropli napełnia się naczynie, a gdy jest już całe zaczyna się z niego wydostawać na zewnątrz najpierw strumykami, później rwącymi, górskimi rzekami potok mądrości, wypełniając innych. Większość z nich czeka z niecierpliwością na tę chwilę, by choć trochę uszczknąć ze źródła prawdy. Podstawą egzystencji ludzi jest dekalog i choć nazywa się tak tylko w kulturze chrześcijańskiej zachodniej, to jednak jego podstawowe przykazania obowiązują również gdzie indziej. Nawet prymitywne kultury posiadają pewne zasady: nakazy i zakazy, których muszą przestrzegać, by pozostać na pewnym minimalnym etapie cywilizacji. Jest to niezmiernie potrzebne, gdy uzmysłowimy sobie do czego zdolny może być pozostawiony samemu sobie człowiek. Zważmy jednak, że w najbardziej krytycznych momentach ludzkość godziła się na nowe prawa, ufając, iż taka jest wola Pana.